Meten is weten is een veel gehoorde kreet in wielerland. En dat neemt alleen maar toe, tot soms zelfs in het extreme. De aerodynamisch helm van, inmiddels wijlen, Laurent Fignon eind jaren ’80 was, voor zover ik me kan herinneren, revolutionair voor die tijd. De tijd waarin ook de dichte wielen hun intrede deden in wielerland, in met name de tijdritten waarop ook het zogenaamde ossenkopstuur werd gemonteerd. Nu, ruim 30 jaar later, is dit, in verfijnde, verdere ontwikkelde vorm en materialen, nog steeds zo.
Of er in de tachtiger jaren ook al gebruik werd gemaakt van windtunnels? Een fiets op een rollerbank voor een grote föhn in een afgesloten garage, stel ik me dan daarbij voor. Tegenwoordig wordt TU Delft of Brightlands ingeschakeld om alles nog meer aerodynamisch te maken. Iedere seconde telt per slot van rekening want de belangen zijn groot.
We gaan ver, steeds verder in onze metingen. En met we, bedoel ik ons wielrenners. Op profniveau gaat het vaak over omwentelingen per minuut en over wattage. Met 90 omwentelingen per minuut tel je pas mee, zo lijkt het. Team Ineos (Sky) liep voorop en heeft het ‘meten is weten’ bijna tot kunst verheven. Anderen kunnen dan niet achterblijven.
Maar hoe je het ook wendt of keert, de benen moeten het doen. Wanneer Tom Dumoulin zegt dat hij goed was, dan bedoelt hij dat de benen goed waren en geen gelul over omwentelingen of wat dan ook. Maar wat als je zo’n goede benen hebt en je dus nog meer omwentelingen en watts kan trappen? Mag dat dan niet volgens de stalorders!?
Afgezien daarvan gaat het ten koste van de beleving en de vaak mooie omgeving….alleen maar kijken op die teller en geen oog voor al het moois om je heen.
Over teller gesproken…..Een ander, veel gebruikt meetinstrument is de hartslagmeter. Halve wielervolksstammen fietsen ‘op de hartslag’. Ga je dan sneller, is het makkelijker en/of is het medisch verantwoord? Het is soms nog net niet dat ze in de rem knijpen wanneer ze in ’t rood’ gaan. Misschien ben ik maar een (te) simpele recreant of ben ik naïef maar je voelt toch wat je voelt? Je hebt dagen erbij dat je de hele wereld aan kunt maar je hebt ook dagen dat je na drie pedaalslagen al denkt, “ai, dit wordt een zware dag”. Daar heb ik geen hartslagmeter voor nodig. Die hartslagmeter, ben ik zelf.
En dan hebben we het nog niet over zaken als gewicht van fiets, met of zonder ‘zware’ schijfremmen of de ‘zware’ bidon die weggegooid wordt. We kennen de verhalen van Michael Rasmussen die met een vijl het ‘overbodig’ gewicht weg slijpt. Dat deed hij ook, in zekere zin, met z’n lichaamsgewicht. Iedere gram minder is namelijk potentiële tijdwinst. Op protourniveau is dat misschien wel zo maar voor voor de doorsnee wielerrecre-actieveling, waar ik me zelf onder schaar, is het toch vooral rommelen in de marge, maar zoals al eerdere gememoreerd, ben ik maar een (te) simpele, misschien wel naïeve, recreant.
Christopher!
Christopher's Blog 