Nu ook de najaarsklassiekers en de Aziatische wielercriteriums, want veel meer dan dat is het niet, achter ons liggen, moeten we en met we bedoel ik, de veelal tv-kijkende, wielerliefhebber/volger, waken voor het zwarte gat. Het zwarte gat wat de Bernals, Roglics’, Mollema’s, Groenewegens &co achterlaten na een enerverend weg-seizoen. Natuurlijk is er het veldrijden/cyclocross en zijn er de traditionele zesdaagsen maar net als het EK baanwielrennen is dat het allemaal nèt niet. Zeker nu vd Poel en Van Aert het veldritseizoen niet zo zullen kleuren als voorgaande jaren, lijkt het veldrijden deze jaargang als kijksport geen kansrijk alternatief voor bijvoorbeeld een Ronde v Lombardije of een Touretappe.
We moeten het dus doen met nabeschouwingen, transfernieuws, verkiezingen en veel nietszeggende klassementen. Je zou het ook komkommertijd kunnen noemen. Ware het niet dat er een soort van nieuw fenomeen ontstaan is de laatste jaren:
De grote wie gaat welke grote Ronde rijden Quiz.
Ik, als via-media-volger van de koers, het peloton en meer, kan me niet herinneren dat dit ‘vroeger’ ook zo’n issue was. En met vroeger zou ik het dan in mijn geval hebben over begin jaren tachtig en later. Maar dit geval moet ik dat wat nuanceren. Ik kan me namelijk niet aan de indruk ontrekken dat dit pas zo groot is geworden sinds Tom Dumoulin zich zelf als ronderenner wilde bewijzen. Laten we het daarom maar gemakshalve het tijdperk Dumoulin noemen.
Het is inmiddels zover dat de parcoursbouwers van de Giro, TdF en Vuelta onder invloed van van alles en nog wat hun ronde op maat proberen af te leveren. Maar op maat voor wie? Voor het publiek, voor de sponsoren, voor de media of voor de wielrenners? En juist die laatsten stemmen hun keuze weer af op de zwaarte van de parcoursen waarbij de verhouding tijdritkilometers-vlakke ritten-aankomsten berg-op, doorslaggevend zijn. Beetje ‘de kip en ’t ei verhaal dus.
Zoals al eerder besproken, hebben de Vuelta en zeker de Giro de laatste jaren behoorlijk aan populariteit gewonnen. De Tdf wint het weliswaar nog steeds maar dan vooral bij de volgers. Het winnen, of zelfs het behalen van het podium en/of etappe van een grote Ronde is het hoogst haalbare voor ronderenners.
De presentaties van de grote Rondes worden dus al kort na de laatste herfstklassieker aangekondigd en alsof het Prinsjesdag is, lekt nog voor d-day, een deel van het parcours uit. Op de dag zelf wordt er afgeteld naar de presentatie en dan is het zover. De Tdf komt voor het tweede opeenvolgende jaar met een Pinot-Bardet-vriendelijk parcours. Dus veel klimwerk, weinig tijdritkm’s. De Giro volgt een week later met een ‘iedereen is welkom’ parcours, waarna de Vuelta met een ‘dwars door de kerk in Breda’ parcours komt.
En daarmee is de quiz, wie gaat welke Ronde rijden, officieel gestart. De pijlen zijn daarbij vooral gericht het ambitieuze Team Jumbo Visma met hun drie potentiële podiumkandidaten maar ook de rol van topsprinter Groenewegen speelt mee. Wie wordt waar kopman van team Ineos, Trek-Segafredo en hoe gaat Lefevre zijn manschappen inzetten? Veel speculaties, vooral dat. En dat houdt de gemoederen én ons volgers deze tijden bezig. Het is niet meer dan een zoethoudertje in deze donkere maanden.
Dat het maar weer snel voorjaar mag worden!
Christopher!
Christopher's Blog 