Aangeschoten wild

Normaal gesproken is het altijd wel even zoeken naar inspiratie, geschikte plaatjes, referenties en andere bronnen maar dit keer is er keuze te over….helaas. Sla de krant maar open of check social media: bijna wekelijks is het raak, zelfs in deze tijd van het jaar, waarin alleen nog de meest fanatieke wielrenners de weg op gaan: ‘Ongevallen’ waarbij wielrenners betrokken zijn, verkeersruzies en doorrijders na een aanrijdingen met wielrenners zijn bijna aan de orde van de dag. Vaak gaat het dan om wielerrecreanten maar ook (trainende) wielerprofs zijn niet gevrijwaard.

Doorgaans wil ik het hier luchtig houden en wil ik mijn ervaringen, ‘avonturen’ en mijn meningen met een vette knipoog beschrijven en met jullie delen maar dit onderwerp leent zich daar niet echt voor…tenminste niet om het luchtig te houden.. De titel van het onderwerp doet, zo kort voor kerst (diner) misschien anders vermoeden maar het gaat hier om een zeer serieuze aangelegenheid.

Laat ik voorop stellen dat ik en met mij, veel andere wielerrecreactieven, allemaal wel een een keertje zondigen; op een onbewaakt moment een bochtje te ruim nemen en op een vroege zondagochtend, wanneer voor de rest nog iedereen in bed ligt, per ongeluk een stoplicht over het hoofd zien en die bananenschil net naast de prullenbak mikken. Nee, we zijn, om toch maar een beetje in de sfeer te blijven, niet Roomser dan de Paus.

Maar als zo vaak verpest de kleine minderheid het vaak voor de overgrote meerderheid. Afval van repen en gels langs de kant van de weg gooien, net als de pas vervangen binnenband; de rotonde en kruispunten over ‘knallen’ zonder te kijken, niet één maar bijna alle stoplichten negeren, door de straten roepen tot zelfs schreeuwen en midden op de weg fietsen met z’n allen. Logisch toch dat medeweggebruikers zich hier aan storen. Daar mag ook gerust iets van gezegd worden, mijn part uit je je ongenoegen met de middelste vinger van je hand maar om dan geheel voor eigen rechter te gaan spelen, gaat toch echt te ver.

Ruitenvloeistof sprayen op fietsers, scheldpartijen, fietsers de weg af snijden of zelfs bewust fietsers aanrijden (om vervolgens door te rijden) met alle gevolgen van. Het gebeurt steeds vaker. We, fietsers, lijken wel aangeschoten wild.

Materiele schade is één maar erger is nog lichamelijk letsel al dan niet blijvend óf zelfs nog erger. Ik merk soms zelf dat ik meer en meer op mijn hoede ben wanneer ik een voertuig achter me hoor. Ik kan me voorstellen dat zoiets voor ervaringsdeskundigen (lees: slachtoffers) nog vele malen erger is. Psychische klachten sluimeren vaak nog lang door.

Nogmaals, het is de kleine minderheid die het verpest voor de rest en dat geldt zowel voor de fietsers als voor de medeweggebruikers maar die minderheden lijken wel steeds groter te worden en dat moeten we met z’n allen proberen te voorkomen.

Fijne Kerst!

Christopher!

P.s. Volgende keer wordt er weer lekker ‘gefietst’;)